ข้อความต้นฉบับในหน้า
หลักฐานธรรมมาภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ
ส่วนประเด็นที่ว่า ธรรมายนัเป็นนิจจริง สุขัง อัตตา ก็ตรงกันกับหลัก การของวิชาธรรมายังที่พระมงคลเทพมุนีกล่าวไว้ว่า “อะไรเสาเป็นนิจจริง สุขัง อัตตา? ก็คือ ธรรมายนัเอง เป็นตัวนิจจริง สุขัง อัตตา” (รร. 27) ซึ่ง ท่านแสดงไว้ว่าเป็นคุณสมบัติที่ตรงกันข้ามกับข้อนี้ 5 ที่เป็นนิจจริง ทุกข์ และอัตตา
อย่างไรก็ดี เนื้อความของพระสูตรในส่วนนี้ ยังกล่าวถึงประเด็นใหม่ เพิ่มเติมไว้ว่าอประกอบประเด็นหนึ่งด้คือ “รูปายนของพระพุทธองค์เป็นเพียงการ แสดงออกของกายที่เกิดจากกสิลาย” นับเป็นการขยายความรบมายของ พระพุทธองค์ออกไปในลักษณะที่เป็นสิ่งทีเนรมิตขึ้นมาได้ ซึ่งแตกต่างจากหลัก การของวิชาธรรมายัง ประเด็นนี้ ในภายหลังได้ถูกขยายขอบความต่อไปอเป็น “รูปลายของพระโพธิสัตว์เป็นการแสดงออกโดยกสิลาย” ดังที่พิมพีในโพร สัตว์ปิฎกสูตร (3.2.2.5)
ในคัมภีร์มหาปริวารนสูตรของมหายาน ยังมีเนื้อความอื่นๆ อีกหลาย ตอนที่แสดงแนวคิดที่น่าเป็นต้นตอของการขยายความเพิ่มเติมออกไปใน พระสูตรมหายานรุ้งหลัง เช่น
2. กายของพระตกต่ำไม่ได้ถูกหล่อเลี้ยงด้วยอาหาร เพราะตกต่ำคือธรรมภายใน
2.1. 然我知如來身者。即是法身非食身。(T374 12: 374c9)
คำแปล: ... เช่นนั้นเราได้ทราบแล้วว่ากายของพระตกต่ำ คือธรรมภายใน และเป็นกายที่ไม่ได้ถูกหล่อเลี้ยงด้วยอาหาร