พุทธวจนรรมสายตาคตสะระ : หน้า 241/604

หลายพระสูตรซึ่งอาจเรียกรวมกันว่าพุทธวจนรรมสายตาคตสะระ (Tathagatagarbha Literature) กล่าวถึงธรรมชาติของสรรพสัตว์ว่ามีศักยภาพในการตรัสรู้ เพราะธรรมชาติจริงแต่งนั้นมีความสะอาดบริสุทธิ์ แต่มักถูกหุ้มเคลือบด้วยกิเลสในภายหลัง คำปรารภที่กล่าวในสายนี้น่าจะเป็นตาคตคตรสูตรซึ่งคาดว่าเขียนขึ้นในรวบปลายพุทธศตวรรษที่ 7-8 (ครึ่งหลังของศตวรรษที่ 2-3) เป็นพระสูตรนาฏลังค์ ประกอบด้วยถ่องตัวอย่ทีเปรียบเทียบถึงการที่ตาคตถูกดูดกลืนอยู่ในสรรพสัตว์ทั้งหลาย พระสูตรกล่าวว่า นี่เป็นธรรมชาติของสรรพสิ่ง (ธรรมตา) คือไม่วาพพระจะบังเกิดขึ้นหรือไม่ก็ตาม ตาคตคตรของสัตว์ก็จะดำรงอยู่ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เอเชา กุลปุต ธรรมานํ ธรรมตา อุตุปาทา วา ตาคตตา นามจ อนุปาทนาวา สามไวเท สตตวาส ตาคตคตรา อิติ (Zimmerman 2002: 40) คำแปล: กุลปุตร นี้เป็นธรรมของธรรมหลาย คือไม่ว่าจะมีการบังเกิดขึ้น หรือการไม่บังเกิดขึ้นของตาคตก็ตาม สัตว์โลกทั้งหลายเหล่านี้ล้วนมีตาคตตลอดเวลา ชิมเมอร์แมนขยายความเพิ่มเติมว่า สัตว์โลกทั้งหลายเหล่านี้มีตาคต โดยอาศัยตำราลมของกิเลส ดั่งที่ตาคตคตรสูตรกล่าวว่า พระพุทธเจ้าส่งเกิดสัตว์โลกทั้งหลายด้วยพุทธ