การเผยแผ่ธรรมปฏิบัติและอิทธิพลของพระพุทธศาสนาในจีน : หน้า 327/604

หลั‰นกันไปซึ่งแสดงถึงความต่อเนื่องไมŠขาดระยะของการเผยแผ่¿ธรรมปฏิบัติในรู‰แบบนี้ในภูมิภาคอัน ังส่วนใหญŠจะเป็นพระสุตมาตายาน แต่มŠมีคŠมมุ‹ธีรปฏิบัติธรรมหยิ่งเชื่อว่ามŠของสรรคะสิวาตหรือมŠของสรรคะสิวาตด้วยอนาปานสดิวากนำน่าจะเป็นทีนิยมเอนกันและเชื่อว่าการเจริญสมาธิวามิฑานาแบบแรกที่ชาวพุทธในประเทศไทยจŠนรู้จัก โดยพระอัฐิอากาว พระวิกษุชาวพรรคเรี‰ยนผู้อบบในนิกายสรรคะสิวาตเป็นผู้นำมาเผยแผ่ในรšาชน วีพ.ศ. 698-712 ก่อนหน้าที่พระโลกษามอํานพุทธศาสตร์จากพระสุตมาตายานเข้าไป (พ.ศ. 707-729) เพียงไม่กีบŠ การปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนาทั้งสองแบบนี้ที่เผยแผ่เข้าไปในประเทศจีน น่าจะมีอิทธิพลต่อการปรับเปลี่ยนวิธีการปฏิบัติธรรมของศาสนาท้องถิ่นในประเทศจีนไม่น้อย กล่าวคือ ภายหลังจากที่พระอันเชิญกวาดสอนอานาปนสมถีเกียรติศิษฐีย์ของจีนเริ่มสอนให้หวังใจในการเจริญภาวนาโดยให้หยาบในฐานจุดต้นเขื่อนซึ่งอยู่ใกล้ลำดักบริเวณสะดือ ต่ำกว่าสะเดิราวสองนี้มือ และในระวางที่พระโลกษามอํานพุทธศาสตร์เข้าไปเผยแผ่นั้น ศูนย์กลางของศาสนาเต่าในหลายท้องที่ของประเทศจีน ซึ่งรวมถึงในมหานครลัวหยางอันเป็นศูนยากลางการแผ่คัมภิธรรพระพุทธศาสนาเป็นภาษาจีนด้วยได้ปรับเปลี่ยนวิธีการปฏิบัติสมาธิของตนมาเป็นการนึภาพขององค์เทพไว้ที่จุดต้นเขื่อน ในทำเนือ่งเดียวกันกับที่ชาวพุทธลิถึงพระพุทธเจ้าศูนย์กลางกายนันเองในเรื่องนี้ นักวิชาการผู้ศึกษารา่งนี้ได้แสดงความเห็นว่า วิธีการปฎิบัติแบบใหม™ของเล่านั้นได้รับอิทธิพลมาจากวิธีการฝึกสมาธิในพระพุทธศาสนา ที่เผยแผ่ในประเทศจีนอยู่ในช่วงเวลานั้น (Bumbacher 2007: 221, 228)