การศึกษาที่วัดปากน้ำและการเลี้ยงดูพระภิษุ : หน้า 89/604

ด้วยอำนาจศีลและสังจะของท่าน นับแต่นั้นมาท่านบิณฑบาตแต่ละวันได้อาหารมากมายถึงกับฉันไม่หมด ต้องแบ่งถวายพระภิษุรูปอื่น นอกจากนั้นยังมีโมบายวาราณทำเป็นโต๊ะอาหารถ่ายทุกวัน การศึกษาจึงสะดวกขึ้น ความยากลำบากในการขฉันของพระภิษุซึ่งปรากฏแก่ท่านในช่วงแรกของการศึกษาเล่าเรียนนัน เป็นเหตุให้ท่านดําริว เมื่อมีกำลังพอใดจะจัดตั้งโรงครัวประกอบอาหารเลี้ยงพระภิญญไม่ต้องให้ลำบาก เสียเวลาในการศึกษาเล่าเรียน เมื่อมาเป็นเจ้าอาวาสวัดปทุมฯ ท่านจึงได้ทำสมความตั้งใจสามารถตั้งโรงครัวประกอบอาหารเลี้ยงพระภิญญและอุบาสกอุบาสิกาในวัดเป็นประจำทุกวันได้เป็นผลสำเร็จ โดยในช่วงแรกทางบ้านของท่านนำข้าวสารมาส่งให้ ต่อมาเจตญิยมผู้จิตศรัทธาได้มาช่วยกันเป็นเจ้าภาพถวายกัดตาหารอย่างทั่วถึง และกิจการยังคงดำเนินต่อมาจนถึงทุกวันนี้ หลวงพ่อวัดปากน้ำปกครองดูแลพระภิษุสามเณรประกหนึ่งพ่อปกครองลูกด้วยเมตตาธรรม ท่านได้บุญในพระอุโบสถว “บรรพชิตที่ยังไม่มา ขอให้มา ที่มาแล้ว ขอให้เป็นสุข” ผู้ที่นายหนามงพี่นท่านไม่เคยได้รับคำปฏิสอ กลับไป วัดปากน้ำในสมัยนั้นจึงมีพระภิษุสามเณรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากที่มีอยู่ราว 20 รูปในปัจจุบันเป็น 500 รูปโดยเฉพาะ รวมกับแม่ชีและเด็กวัดเป็นจำนวนกว่าพันคนในปัจจุบันมรณภาพ 2.1.10. การศึกษาวชาชรธรรมกายขั้นสูง การปฏิบัติสมาธิภาวนา ถือเป็นงานใหญ่ที่สุดในชีวิตของหลวงพ่อวัดปากน้ำ เป็นงานที่ท่านให้ความสำคัญและให้เวลามากที่สุด ทุกวันท่านจะนำเสด็จการงานในสถานที่ปฏิบัติธรรมที่จัดไว้เฉพาะ ซึ่งเรียกว่า “โรงงานทำ