การเปรียบเทียบบทสังเกตุธนิกายกับบทบัญญัติจีนสังยุค : หน้า 275/604

หากเปรียบเทียบข้อความในบทสังเกตุธนิกาย กับบทบัญญัติจีนสังยุคตาม คะจะพบว่า "ธรรม" ในสองความหมายที่กล่าวไว้ในพระไตรปิฎกายั้น ระบุไว้ในบาลาภาษาจีนด้วยข้อความที่แตกต่างกัน กล่าวคือ มรรคในฐานะของสภาวธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสถึง ในบทบาภาษาจีนเรียกว่า "ธรรมกาย/ปัญญาของธรรมกาย" ซึ่งเกิดขึ้นในระหว่างขั้นตอนการตรัสธรรม และเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้พระองค์ตรัสรู้พระสัมมาสัมโพธิญาณ ส่วนมรรคในฐานะของคำสอนและบทบัญญัติบน คัมภีร์จีนสังยุคตามเขาว่า "พระสังวร" การแยกแยะอย่างที่ปรากฏในคัมภีร์สังยุคตามเขาว่า กับความหมายของธรรมกายที่ปรากฎ ตรงกันกับหลักการของวิชาชาญธรรมกายทุกประการ ดังที่พระมงคลเทพมุนีได้แสดงไว้ว่า ธรรมกายนนเองคือพระสัมมาสมาบัติ ทำให้ทรงเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ดังนี้: ธรรมกายนี้เองเป็นพุทธรัตนะ ซึ่งเปล่าว่า ก็คือพระธะ (ธ. 71) พิธีวรรณาเห็นแจ้งชัดอริยสัจ 4 ด้วยธรรมกาย รัชด้วยญาณธรรมกาย จึงเป็นวิปัสสนาวิชา(ธ. 28) ที่เราได้ธรรมกาย แล้วก็ถึงพระรัตนะ ธรรมกายคือพระรัตนะที่เป็นโคตรุธ ธรรมกายคือพระรัตนะคือพระโสดา ธรรมกายคือพระอรหันต์ ทั้งหยาบทั้งละเอียด เป็นพระรัตนะทั้งนั้น(ธ. 370)