การปฏิบัติวิชชาธรรมกายและความสำคัญของพระพุทธคุณ : หน้า 311/604

จนถึงจุดสิ้นสุดจากสวรรคชั้นสุดในพระชาติล่าสุดท้าย ไปถึงการต่อสู้และโปรดสัตว์โลก กระทั่งเสด็จดับขันธปรินิพพาน แม้คัมภีร์จะไม่ได้บูรณาถึงที่ตั้งของการรวบไว้โดยตรง แต่หลังจากกกล่าวถึงการลิถึงพุทธประวัติในตอนที่ปรินิพพานแล้ว มีข้อความว่า “เมื่อพระโยคาจารผูจิตใจที่กระหน่ำ มีพุทธรุติสติเป็นเบื้องหน้า....” จึงเป็นไปได้ว่า การปฏิบัติในคัมภีร์นี้จะแนะนำให้หวังใจที่กระหน่ำ ส่วนหลักการปฏิบัติในวิชชาธรรมกาย เน้นที่การ “รวมใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7” เหนือสะดือขึ้นมาราว 2 นิ้วมือที่วางบนซ้อนกันในกลางลำตัว โดยอาเก้ยบรรธรรมนิมิตและบรรรทมภาวนาเป็นเครื่องผจิตไว้ที่ศูนย์กลางกาย และเน้นให้มีความสบายเป็นธรรมชาติ ในกรณีของพุทธานิสติท่านแนะนำให้ทริกระลึกถึงพระพุทธรูปแก้วใสหรือพระพุทธรูปที่คุ้มเคยไว้ที่ศูนย์กลางกายเพื่อเป็นบรรรทมินิต์ และอธิบายคำบรรรทมภาวนาว่า “สัมมาอะระหัง” ได้ยินหรือรับรู้จากศูนย์กลางกาย การ ตริกระลึกถึงพระพุทธคุณนบว่าเป็นประโยชน์และยังใจของผู้ปฏิบัติให้อ่อนโยนและเข้าถึงธรรมง่ายขึ้น แม้ไม่ได้กล่าวไว้ในหลักการเจริญภาวนาวิชชาธรรมกายโดยตรง แต่ในการบำบัดภาวิบางครั้งครูผู้สอนจะกล่าวถึงพระพุทธคุณด้วยเช่นเดียวกัน การระลึกถึงพระพุทธคุณจึงอาจเรียกว่าเป็นความสดใสงามกับหลักการของวิชชาธรรมกาย ส่วนตำแหน่งของการรํงใจนั้นแตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม ในการกล่าวถึงประสบการณ์ที่เข้าถึง ในขั้นตอนสุดท้าย คัมภีร์โยคาจารมีข้อควมที่ดูจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับศูนย์กลางกายอยู่เหมือนกัน ดังจะเห็นชัดเจนขึ้นข้างล่าง บทที่ 3 ค้นธาระ เอเชียกลาง และประเทศจีน | 279