นัยของพระสูตรในหลักการวิชาชาญธรรม : หน้า 167/604

เนื้อหาของพระสูตรนี้นัยที่สอดคล้องกับหลักการในวิชาชาญธรรม ก็คือ เมื่อครั้งสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว พระพุทธองค์ทรงเป็นหนึ่งเดียวกับ “พุทธะ” คือผู้ทรงภายใน ทรงหลุดพ้นจากความยึดติดในกายมนุษย์ กายทิพย์ เป็นต้น ว่าเป็น “ตน” หรือ “ของตน” และทรงหลุดพ้นจากกิเลสที่อยู่ในกายเหล่านั้น จึงทรงตอบพรมเป็นว่า “มีได้เป็นมนุษย์” และไม่ได้เป็นอย่างอื่น แต่ “เป็นพุทธะ” เท่านั้น ความสอดคล้องกับหลักการในวิชาชาญธรรมภายในประเด็นนี้อาจเห็นได้จากที่พระมงคลเทพมุนีแสดงธรรมไว้ในวาระต่างๆ เช่น การละกิเลสของพระองค์หลุดไปเป็นฉันนั้น ตั้งแต่เกิดสในกายมนุษย์ กายทิพย์ กายรูปพรหม กายอรูปพรหม เป็นลำดับ ไป กิเลสในกายมนุษย์คือ อิทธิ สมา พยายาม มิจฉาทิฏฐิ กิเลสในกายทิพย์คือ โลภ โทสะ โมหะ กิเลสในกายรูปพรหมคือ ราคะ โทสะ โมหะ กิเลสในกายอรูปพรหมคือ กามาวจานสัง ขู ปฏิฆา นูสัย อวิชชาสัง (ธร. 17) กายมนุษย์นั้นแหละเป็นตัวโดยสมมติ กายมนุษย์ละเอียดก็เป็นตัวโดยสมมติไม่ใช่ตัวจริงๆ ไม่ใช่ตัวโดยอิฐมุตติ ทั้ง 8 กาย กายทิพย์ กายรูปพรหม กายอรูปพรหม กายรูปพรหมละเอียด กายอรูปพรหม อรูปพรหมละเอียด เป็นตัวโดยสมมติทั้งนั้น (ธร. 320) เกิดเป็นพระพุทธเจ้าจริงๆ นะเกิดที่ตนนั้นมีครามาโภ่ เกิดขึ้นในกายพระสิรินธราสราญา ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างมนุษย์สามัญ