การเจริญพุทธานุสรณ์ในเอเชียอาคเนย์ : หน้า 347/604

ในเอเชียอาคเนย์ คำแนะนำให้เจริญพุทธานุสรณ์มีจุดเริ่มต้นมาตั้งแต่พระไตรปิฎกฉบับ (ดูเพิ่มเติมใน 4.2.1.1) ดังมีข้อความแนะนำให้เจริญพุทธานุสรณ์ คือให้ลำรึกถึงพระพุทธเจ้าน้อง ๆ เช่นเดียวกัน โดยกล่าวถึงความสำคัญและอนิสงส์ไว้หลายประการ เช่น การเจริญพุทธานุสรณ์ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่ายเพื่อคลายกำหนด เพื่อความดับ เพื่อความสงบ เพื่อความรื่นเริง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อ นิพพาน (อง.เอก. 20/179/39) เป็นต้น ในวิชาชธรรมกาย พระมงคลเทพมุนีได้กล่าวไว้เช่นกันว่า พระพุทธเจ้ คือธรรมกาย และสอนให้เชื่อมั่นในธรรมกาย ให้ปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย เป็นธรรมกาย และอยู่กับธรรมกายในทุกเวลา ทุกอริยาบถ แม้เวลาหลับก็ให้อยู่กับธรรมกาย มุมกาโย อหิ อิตติบ เราผู้ตถาคตคือธรรมกาย พระตถาคตเจ้านะคือธรรมกาย เชื่อธรรมกายนั้นเอง ไม่ใช่เชื่ออโลกาแก่ไปทางใดทางหนึ่ง เชื่อธรรมกาย ให้เห็นธรรมกาย ให้เป็นธรรมกาย ถ้าเห็นธรรมกายเป็นธรรมกายแล้ว แก้ไขธรรมกาย้นให้สะอาด ให้ผ่องใสหนักขึ้น อย่าให้งุ่ย อย่าให้มัวหมอง ถ้าเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง อย่างนั่นยังไม่บรรลุแน่น คงใช้ไม่ได้ ถ้าเห็นเสวยแจ่มใสบริสุทธิ์ไม่มีร่องรอยเหมือนกระจกส่องหน้า เจ้าของเห็นเวลาไรแล้วมั้งจ้าเวลานั้น ไม่ได้ชูชิฏฐิศรามองเลย ผ่องใสอย่างนี้ ... ใจต้องนั่งอยู่กลางดวงธรรมที่ให้เป็นธรรมกายที่เดียว คำมิด ดกดีดนิ่งอยู่คืนไม่ลืมตาก็แจ่มอยู่กับธรรมกาย เมื่ออาบแล้วเข้า ก็แล้วไป เข้าที่ไปขังหลับอยู่กับธรรมกาย ตื่นขึ้นก็ติดต่ออยู่กับดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายแหม่งจ๋ออยู่เสมอ (รร. 285) บทที่ 4 เอเชียอาคเนย์ | 315