หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ : หน้า 158/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ประวัติการแปลพระไตรปิฎกเป็นภาษาจีน" (出三藏記集 T.2145) ที่ฉนาโดยพระเชงไช้ (僧祇) การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคแรกๆ นั้น นักเผยแผ่นต้องประสบกับปัญหาในการเลือกใช้คำศัพท์ที่เหมาะสมและตรงความหมายที่จะจะแปล คํมภีร์ออกมา เพื่อที่จะเอาชนะอุปสรรคนี้ พระอ้นชื่อกวาได้เลือกที่จะใช้เทคนิค “เก่ออ๋อ” (格義) “method of analogy” คือการยืมศัพท์เฉพาะทางของเต๋ามาใช้ในการแปลและอธิบายความหมายและแนวคิดในพระพุทธศาสนา (Mair 2010: 243) คำศัพท์ต่างๆ ของเต่าที่พระอ้นชื่อกวาได้ยํามาใช้เช่นคำว่า โวซ (守) ซึ่งหมายถึง “การเก็บรักษาไว้” หรือ “การฝ่าฝืนคำ” (Bumbacher 2007: 219) ซึ่งหมายถึงความเพียรในการทำให้เป็นสมาธิ (Kohn and Sakade 1989: 152) จะพบเห็นศัพท์นี้ในชื่อของ “ตัวอ้นปันโสอิ้ง” หรือ “มหาวานปนาสมุตติสูตร” และเพราะการที่พระอ้นชื่อกวาได้ทำการผสมผสานคำศัพท์ของเต่าเข้ามาใช้กับพระพุทธศาสนา ทำให้ชาวจีนที่เพิ่งเปลี่ยนมานับถือพระพุทธศาสนาสามารถเข้าใจถึงแนวคิดใหม่ๆ ของพระพุทธศาสนาได้ง่ายขึ้น ผลงานการแปลคัมภีร์พระพุทธศาสนาเป็นภาษาจีนของคณะนักเผยแผ่เหล่านี้ ต่อมาได้กลายเป็นแหล่งข้อมูลที่สำคัญในการศึกษาคำสอนเก่าในพระพุทธศาสนามาจนปัจจุบัน 126 | ดร.ชนิดา จันทร์ศรีโสฬ