ความเป็นเอกเทศของคำสอนในพระพุทธศาสนา : หน้า 537/604

มหาสงมิกะ-โลโกตรรวจวา กล่าวว่าเกี่ยวกับที่พระโพธิสัตว์มีธรรมเป็นกาย และกายของพระโพธิสัตว์ไม่ต้องการอาหารหล่อเลี้ยง (3.2.1.5) หลักการนี้ไม่พบในคัมภีร์อื่น ๆ ในทั้งสองภูมิภาค ซึ่งน่าจะบ่งบอกถึงความเป็นเอกเทคนิคในการเผยแผ่คำสอนของพระพุทธศาสนานิกายหนึ่ง จากตัวอย่างทั้งสองที่ยกมาข้างต้น จะเห็นว่าคำภีร์ที่ไม่พบในกัณฑ์ในภูมิภาค อาจเป็นคำสอนกลางร่วมกันในพระพุทธศาสนา ก็ได้ โดยพิจารณาจากการที่พบเป็นส่วนร่วมในนิกายอื่นหรือภูมิภาคอื่นในบางส่วน ที่แสดงถึงความเป็นหลักการร่วมกันของพระพุทธศาสนาที่ต่างสายการเผยแผ่ ส่วนบางคำที่ไม่พบในคำสอนนิกายอื่น หรือในต่างสายการเผยแผ่มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นคำสอนที่เผยแผ่อย่างเป็นเอกเทคเฉพาะในนิกายนัน ๆ หรือในกลุ่มนั้นๆ องิ่นี มีข้อสังเกตว่า คำภีร์ที่จัดเป็นหลักฐานทางธรรมและมีความสอดคล้องในระดับสูง มักเป็นคำภีร์เก่าที่เป็นคำสอนร่วมกันของหลาย นิกาย (ฎ 5.2.1 และ 3.1.9) ในขณะที่คำภีร์ที่เผยแผ่อย่างเป็นเอกเทคเฉพาะนิกายนัน มักพบว่ามีความสอดคล้องกันในบางอย่างเพียงผิวเผินและมีความแตกต่างมากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่มจะพบว่าเป็นคำสอนของพระพุทธศาสนาหมายถึงการขยายความในเชิงปรัชญาไปมากแล้ว (ฎ 3.2.1.5) ซึ่งอาจนับได้ว่าเป็นข้อบ่งชี้โดยเปรียบว่า คำสอนในวิชชาธรรมกายเป็นคำสอนเก่าแก่ในพระพุทธศาสนาที่มีมาก่อนการแตกนิกาย