ข้อความต้นฉบับในหน้า
หลักฐานธรรมภายในการคัมภิรัฐทูรพระ 1 ฉบับวิชาการ
ชัดเจนได้มากกว่าคัมภิรัฐที่ศึกษาเดี่ยวๆ แต่กลับพบว่ามีความสอดคล้องกับ วิชาธรรมภายในบางส่วนเท่านั้น ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ รายละเอียดของ ประสบการณ์นั่งอย่างที่แสดงไว้ในคัมภิรัฐโยควรเหลา้นนั้นกลับบ่งบอกถึง หลักการและความเป็นเอกเทคในการเผยแผ่ ในขณะที่สิ่งที่แสดงไว้ในวิชาธรรมภายงบงถึงหลักการและประสบการณ์ที่เป็นสากลมากกว่า (ดูตาราง ที่ 8 ใน 4.4)
โดยเหตุนี้ จึงอาจกล่าวได้ว่า หลักฐานธรรมภายที่แสดงไว้ทั้งหมด ตั้งแต่บทที่ 2 จนถึงบทที่ 4 นั้น เป็นหลักฐานธรรมภายที่รรักษา “ร่องรอย” ของ ประสบการณ์ไว้เพียงบางส่วน และดังนั้น “วิชาธรรมภาย” จึงได้รับปรากฎ อยู่ในหลักฐานชิ้นใดชิ้นหนึ่งเลย
5.3.2. แบบแผนในการสอนภาวนาของพระมงคลเทพม์นี้
สิ่งที่น่าจะนำมาพิจารณาในลำดับต่อไปคือ วิชาธรรมภายที่พระมงคล เทพม์นี้สอนอยู่นั้นเป็นสิ่งที่ท่านได้รับถ่ายทอดมาจากครูอาจารย์ผู้สอน ในช่วงเวลาที่ท่านไปศึกษาวิสาสนธรรมหรือไม่ สำหรับประเด็นนี้ อาจแยกพิจารณาได้เป็นสองส่วน ได้แก่ แบบแผนในการสอนภาวนาของ ท่าน และลำดับในการเข้าสู่ธรรมและบรรลุธรรมผล อันเป็นเครื่องแสดงถึง ประสบการณ์จากาการปฏิบัติ
5.3.2.1. แบบแผนในการสอนภาวนา
การศึกษาแบบแผนในการสอนภาวนาของพระมงคลเทพม์นี้ พบว่า ประกอบด้วยลำดับขั้นตอนดังนี้ (ดู 2.2.1)