หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ : หน้า 264/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ที่เป็นกายสูงสุด เป็นธรรมกาย เป็นกายแห่งสิ้นสุดที่เป็นกายสูงสุด รูปภายก็เป็นเช่นนั้น เหตุไฉนจึงกล่าวเช่นนั้น เพราะว่ารูปภาย [รูปกาย] เกิดจากกรรมที่ยังไม่ถูกต้อง พระพุทธเจ้าทรงสอนทุกสิ่งทุกอย่างถูกต้อง ดังนั้นจึงกล่าวว่าเป็น พระพุทธเจ้า สองข้อนี้กล่าวถึงตาถัดว่าเป็นธรรมกายและมีคุณสมบัติคือเที่ยง ยั่งยืน ถาวร เป็นต้น ตรงกันกับคุณสมบัติของธรรมภายในและนิพพาน ซึ่งนับได้ว่าดอดคล้องกับหลักการของวิชชาธรรมกาย ดังที่กล่าวมาแล้วในหมา ปรินิราวสูตร (3.2.3.3) นอกจากนี่ยังกล่าวถึงตาถัดตรรรณะด้วยถ้อยคำเดียวกัน ซึ่งบ่งบอกถึงความเป็นสิ่งเดียวกันของธรรมภายในและตถาคตรรรณะ ดังที่กล่าวไว้แล้วในตอนต้น อย่างไรก็ดี การขยายความเกี่ยวกับรูปภายในข้อความที่สอง (1.2.) แสดงให้เห็นแนวโน้มในการรวมคุณสมบัติของธรรมภายในและรูปภายในเข้าด้วยกันซึ่งจะเห็นชัดขึ้นในพระสูตรที่กล่าวถึงรูปภายในว่าเป็นการแสดงออกของธรรมกาย การขยายความในท่านอนนี้ไม่มีในวิชชาธรรมกาย 2. ธรรมกายเป็นกุศโลบาย 2.1. [P165b8] [D158b2] sor mo’i phreng bas mdzes dga’ la slar smras pa l de bzhin gshegs pa la rus pa’ang med | rgus pa yang med na | sku gdung dang ring bsrel lta ga la yod de | ring bsrel med pa thabs ki yichog chos ki yichu 232 | ดร.ชนิตา จันทารศรีโสฬ