หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ : หน้า 410/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ โส อิม โโล่ สหวาค สมหากำ สุตฺษมณทารมณี ปจสเทวนสุสุ สยํ อธิษฺฐานา สุจิฏฺฐาวา ปเวสฺสาย จ โส ธมฺม เทเสติ อาทิกายาณ มุจฉเญกลายาณ ปรีติสถานกลายาณ สตฺติ สพฺยฺเชนํ เววลปริญฺญาณ ปริสุทธ์ิ พรหมจริยํ ปกาเสติ ฯ (Vin.I.1; Sn.103) คำแปล: พระองค์คั่นทรงทำโลกลนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พระองค์ให้แจ้งชัดด้วยพระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เอง แล้วทรงสอนหมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณะ พราหมณ์ เทพ และมนุษย์ ให้รู้ทั่ว พระองค์นั้น ทรงแสดงธรรมพร้อมทั้งอธิษฐานและพิชฌันในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์อันบริสุทธิ์บริบูรณ์ถ้วน อาจกล่าวได้ว่าความหมายของพระพุทธคุณดังกล่าว ได้ประมวลไว้ในคาถาที่ 9 ของคัมภีร์จตุราจาร ปญฺญาสุ สพุทธเมสน กรณา สุพญชนุตสุ อุตตตุจากํ ปรตถํ สฤโกคุณชฏิฺฏิโก ฯ (9) คำแปล: พระองค์นั้นทรงมีพระปัญญาในธรรมทั้งปวง มีพระคุณต่อสรรพสัตว์ เป็นผู้ประเสริฐด้วยคุณ ทรงทำประโยชน์ตนและประโยชน์ผู้อื่นให้สำเร็จ แม้เนื้อหาในส่วนพุทธฐานิตของคัมภีร์จตุราจารรักษาจะไม่ได้อธิบายอะไรไวมากนักถึงวิธีการในการปฏิบัติพุทธฐาน แต่การที่แสดงไว้ตั้งแต่ต้นในคาถาที่ 2 ว่า พระภิษุผู้ปัญญาพึงเจริญพุทธฐาน ระลึกถึงพระคุณของพระพุทธ