หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 54/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ตอนเหนือของอินเดีย ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีการค้นพบคัมภีร์เก่าแก่ในพระพุทธ ศาสนาขึ้นมาเป็นจำนวนมากอย่างต่อเนื่องในระยะเวลาที่วาสนาที่ผ่านมา เพื่อศึกษาหลักคำสอนและหลักปฏิบัติเก่าแก่ของชาวพุทธที่เผยแพร่กัน ในยุคแรกเริ่ม เปรียบเทียบกับคำสอนในวิชาชธรรมภายในกลุ่มนี้มีงานวิจัย ย่อย 5 ชิ้น ได้แก่ 2.1. ทฤษฎีตากตกครรภะในพระไตรปิฎกสะลี พระไตรปิฎก ถามวิชโช ศึกษาหลักการในทฤษฎีตากครรภะ ที่ว่า ด้วยสัตว์โลกทั้งหลายมีรูแแห่งความเป็นพุทธะอยู่ภายใน แต่ถูกปกคลุมไว้ ด้วยเกส เป็นตัน ซึ่งส่วนใหญ่จะปรากฎในพระสูตรมหายาน เปรียบเทียบกับ หลักการที่คล้ายคลึงกันในพระไตรปิฎกบาส 2.2. สมาชิกกับศูนย์กลางภายในพระพุทธศาสนาในยุคดงขึ้นถึงยุค โฮวชิน พระเกียรติดีดี กิตติปณฺโญ ศึกษาเนื้อหาคัมภีร์ปฏิบัติธรรมในภาษา จีนที่สอนกันอยู่ในช่วงปลายราชวงศ์ซั่น (พ.ศ. 568-763) ซึ่งนับเป็นยุคบุญเบิก ของการเผยแพร่พระพุทธศาสนาในประเทศจีน จนถึงปลายราชวงศ์ซั่น (พ.ศ. 927-960) โดยเน้นการศึกษาเทคนิคการปฏิบัติธรรมแบบอนาบาสติ และ พุทธานุสติ เปรียบเทียบกับวิธีการทำสมาธิที่สอนโดยพระมงคลเทพมุนีแห่ง ยุครัตนโกลสินทรของไทย 2.3. “ธรรมภาย” ในคัมภีร์สำคัญกาจกุต พระวีระชัย เตชญ์โกโร สืบค้นคำว่าธรรมภาย จากฐานข้อมูลเกรทิ