หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 366/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ ๑ ฉบับวิชาการ การอถรษคาถาธรรมกายแก้ไขข้อผิดปกติทั้งกล่าวด้วยอานุภาพของพระพุทธคุณนี้ อาจนำว่าสอดคล้องกันกับที่พระรองค์ทรงสอนพระภิญญาให้เจริญพุทธานุสติเพื่อให้คลายความหวาดกลัวต่างๆ ดังที่ปรากฏในพระไตรปิฎกบอก27 ภิกษุทั้งหลาย หากความกลัว ความหวาดสะดุ้ง หรือความขนพองสยองเกล้าจะพึงบังเกิดแก่พวกเธอผู้อยู่ในป่า อยู่ที่ใดไม่ หรืออยู่ในเรือนว่างก็ตาม พวกเธอพึงตามระลึกถึงเราว่า แม้เพราะเหตูนี้ๆ พระผู้พระภาคพระองค์นั้นเป็นพระอรหันต์ เป็นผู้ตรัสรู้เองโดยชอบ เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและอธิษฐาน และดีไปดีแล้ว เป็นผู้แจ้งโลก เป็นสารที่จะฝึกบูชาที่ควรฝึกไม่มีผู้อื่นจะยิงกว่า เป็นศาสดาของเทวาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้คนแล้วเป็นผู้จำนรรรรธรรม ดังนี้ ภิกษุทั้งหลาย เพราะว่า เมื่อพวกเธอตามระลึกถึงเราอยู่ ความกลัว ความหวาดสะดุ้ง ความขนพองสยองเกล้าพึงขึ้นนั่นจักหายไป28 และตรงกันกับอานิสงส์ของพุทธารมณ์ที่ทำให้เกิดปีติ และพันจากนิวรณ์ทั้งหลาย มีความหวดหู่และความเกี่ยวดร่างเป็นต้น ดังที่พระเกจิอาณเถระและพระอัคคีระกล่าวไว้ตามลำดับว่า