หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 192/604

หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ สุดท้าย พระสารีบุตรกล่าวถึงภิญญาที่ข้ามพันนวสัญญาณสัญญานตนะ เข้าถึงสัมปยเวทิตินิโรธ (ซึ่งสัมปยเวทและเวทยิตินิโรธไปหมด) มองเห็นว่าก็เสสอาสะทั้งหลายหมดสิ้นไปแล้ว พิษฐานโดยปรายนี้ว่าถืนพานเป็นสุขอย่างไรจากคำอธิบายของพระสารีบุตร อาจกล่าวโดยสรุปได้ว่า ความสุขในนิพพานเป็นสุขที่แท้เที่ยงแท้ ไม่แปรผัน ไม่ย้อนกลับ เพราะไม่มีอาพรหรือทุกข์ที่จะเกิดจากการฟุ้งขึ้นของสัญญาและมนสิการเก่าๆ มารบกวนได้อีกต่อไปด้วยเหตุนี้ นิพพานจึงเป็นสุขแท้ เช่นเดียวกัน หลักการว่า ความสุขในนิพพานนั้นเที่ยงแท้ ไม่แปรผัน และดังนั้นจึงเป็นสุขที่ยอดเยี่ยมต่างจากสุขในฌานหรืออรปมาณนั้น มีกล่าวไว้โดยพระมงคลเทพมุนีในวาระต่างๆ ดังตัวอย่างต่อไปนี้ ไปเป็นพระมหาเสย 16 ชั้น ชั้นใดชั้นหนึ่ง ก็เบบเดียวกัน พอสู้อำนาจอรรถปาฏนแล้วก็ต้องไปเกิดมาเกิดอีก ไม่เที่ยง ไม่แน่แปรผันนั้นนั้น ไปเกิดเป็นอรูปพรหมเถอะ อากาศสัญญายตนะ วิญญาณัญญายตนะ อากัญจัญญายตนะ เนวสัญญาณสัญญาย มะ พอถึงในสัญญาสัญญา ก็Over 84,000 มหากัลบั่นแน่ ไปนอนอยู่เป็นสุขบ่าย 84,000 มหากัลบ ถึงสุขนานขนาดนั้นก็ช่างเถอะ ถึงครบ 84,000 มหากัลบ อรูปพรหมไปอีกแล้ว ต้องเร่ร่อนปีกอีกแล้ว ไม่สิ้น ไม่ประเสริฐ พวกเหล่านี้แปรผันอยู่ อย่างนี้ ไม่เยี่ยม (ธร.843) นิพพาน ปรม์ วาทนิติ พุทธรา เปลเป็นสยามาภาษาว่า พระพุทธเจ้าทั้งหลายทรงรับสั่งว่าณิพพานเป็นเยี่ยม เยี่ยม