หลักฐานธรรมาภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 544/604

หลักฐานธรรมาภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ส่วนการสอนให้หยุดใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 เรียนไป และสอนให้หยุดนั่งภายในกลางของกลางเรือไปนั้น ยังไม่พบหลักฐานการสอนของโบราณาจารย์ที่ตรงกัน แต่กลับคล้ายคลึงกับหลักการในพระไตรปิฎก (4.2.1.1.ข) จึงอาจกล่าวได้ว่า วิธีการสอนภาวนาของพระมงคลเทพมุนี ตั้งแต่บูรพกิจก่อนการภาวนาเป็นต้นมา เป็นการสอนตามแบบแผนของโบราณาจารย์โดยไม่ได้มีอะไรแตกต่าง แต่สิ่งที่เป็นเอกเทคในภาวนาของท่านคือ การสอนให้หยุดใจนิ่งที่ฐานที่ 7 อย่างถาวร และประสบการณ์ภายใน (5.3.2.2) ซึ่งบ่งชี้ว่า การหยุดที่ฐานที่ 7 และประสบการณ์ในปฏิบัติของวิชชาธรรมกาย น่าจะเป็นสิ่งที่ท่านค้นพบเองจากการปฏิบัติมากกว่าที่จะได้รับมาจากอาจารย์ 5.3.3. กลางของกลาง ฐานที่ 7 และประสบการณ์ภายในกับคำสอนของพุทธ เมื่อได้ข้อสรุปว่า สิ่งที่พระมงคลเทพมุนีนี้จะค้นพบเองจากการปฏิบัตินั้นได้แก่ 1. หลักในการหยุดใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 และการหยุดใจไว้ในกลางของกลางเรือไป กับ 2. ลำดับประสบการณ์ภายในที่เข้าถึง (5.3.2.2) ประเด็นต่อมาย่าจะต้องพิสูจน์ว่า ในเมื่อสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ท่านได้รับจากครูอาจารย์สอนภาวนาแล้ว ประสบการณ์ดังกล่าวเป็นคำสอนในพระพุทธศาสนาหรือไม่ 512 | ดร.ชณิดา จันทราศรีโล