หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 178/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ วิญญาณทั้งนั้น พอเข้าถึงธรรม กายธรรมละเอียด ก็มีญาณ (ธ. 887) ข้อความว่า ชนฺตา ปสฺสตา นันฺน พบเสมอในพระไตรปิฎกบำลี ในข้อความที่พระพุทธสาวกกล่าวถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งงบอว่า พระภิญฺญุ ในสมัยนั้น (หรืออย่างน้อยในเวลาที่บันทึกพระไตรปิฎกบำลีเป็นลายลักษณ์อักษร) มีความเข้าใจตรงกันในประเด็นนี้ ข้อความภาษาคานธาราขั้นต้น แสดงถึงหลักการเก่าแก่ที่เก็บรักษาไว้ในพระไตรปิฎกบำลี พระไตรปิฎกแปลภาษาจีน และตรงกันกับหลักการของวิชาชาธรรมภาย ซึ่งเป็นหลักการที่ชาวพุทธเทววาทจำนวนมากในปัจจุบันละเลยหรือละเว้น หลักฐานจากคัมภีร์ธาราที่เก่าแก่ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันรับรองว่า ความเข้าใจว่า “การเห็น” เป็นเงื่อนไขสำคัญของขั้นหนึ่งในกระบวนการของการแสวงหาและการดำเนินไปสู่ความรู้แจ้งนั้น เป็นหลักการเก่าแก่ในพระพุทธศาสนาแต่ตั้งดิน 3.1.5. ทรงสอนให้ปล่อยวางขัน 5 ซึ่งไม่ใช่ตน และให้อยู่โดยหน่ายในขันธ์ 5 ในคัมภีร์ธารชั้นเดียวกันนั้น ยังมีข้อความอีกหลายตอนที่ตรงกันกับหลักของวิชาชาธรรมภาย ดังเช่นตอนหนึ่ง มีเนื้อความสอนให้ปล่อยวางจากขันธ์ 5 ซึ่งไม่ใชตนเสียดังนี้ อ ฆิษฺณา ณ ตุสปุ ฯ ปรจฺจอช ฯ ปรํถิณ หิทโ สุโห วิภํ กิจ ณ ตุสปุ รูโอ ฯ ณ ตุสปุ ฯ ปรํถิณ หิทโ ฯ สุโห วิภํติ เวทนา สบ สุข วิญฺญาณ ณ ตุสปุ ฯ ปจฺจอช ฯ ปรํถิณ หิทโ ฯ สุโห วิภํติ ฯ (Glass and Allon 2007: 138)