หลักฐานธรรมาภิในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 168/604

หลักฐานธรรมาภิในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ธรรมดานี้ มนุษย์สามัญธรรมดานี้มีพ่อแม่เป็นเดนเกิด ลูก อาศัยพ่อเป็นเหตุและอาศัยแม่จึงเกิดขึ้นได้ ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นเกิด ไม่ได้ แต่พระสิทธัดตราภูมิอยู่ในถงไม้สิรปราโธรพ์ทีเดียว ทำพระพุทธเจ้าให้เกิดในกายพระสิทธตราภูมิได้(รร. 722) ธรรมกายเท่านั้นเป็นพระพุทธเจ้าได้ พระองค์ตรรับส่ง ด้วยพระองค์เองว่า ธมฺมาภาโย อง อิติว่า เราตาดคติคือธรรมกาย ธรรมกายนันเป็นพระพุทธเจ้า เป็นพระตถาคตแท้ๆ ไม่ใช่อื่น (รร. 381) เนื้อหาของพระสูตรนี้ส่วนใหญจะเป็นเรื่องเล่า (narrative) มีประเด็น ของหลักการอยู่เฉพาะประเด็นนี้เท่านั้นซึ่งนับได้ว่าดคล้องกันหลักการของ วิชาธรรมกายดังกล่าวข้างต้น ความแตกต่างที่พบเป็นเพียงเรื่องของการใช้ ถ้อยคำ (wording) ที่แตกต่างกันในการกล่าวถึงธรรมที่มีเนื้อเดียวกัน จึงอาจ นับเป็นรองรอยวิชาธรรมกายเก่าแก่ที่สอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์ 3.1.2. ทรงสอนให้ทำความเพียร 4 อย่าง ในคัมภีร์คานธารีเก่าแก่ฉบับเดียวกัน (กับ 3.1.1) ยังมีอีกพระสูตรหนึ่งที่ มีเนื้อหาตรงกันกับคำสอนของพระมงคลเทพมุนีในเช่งของหลักปฏิบัติทั่วไปใน พระสูตรนี้พระพุทธองค์แสดงธรรมว่าด้วยความเพียร 4 ประการ4 ได้แก่ สวรร 4 ตรงกันกับในพระไตรปิฎกษ อง.ฉคกุค. 21/14/20-22 เพียงแต่ลำดับนั้นเท่านั้น คือ ในบทส จะเรียงลำดับเป็น สังวรปราณ ปาหปานปราณ ภาวนาปราณ และอนุรักษาปราณ