หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ : หน้า 180/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ รูปธรรมานธรรมที่ได้มายังมีแล้วหามิใช่เพราะความเป็น ดังของขอยิ้มเหมือนกันทุกคน ต้องขอยิ้มทั้งนั้น ผู้เท่านี้ก็ต้อง คืนให้เขา เราๆ ทุกคนก็ต้องคืนทั้งนั้น ขอยิ้มเขามาใช้ไม่ใช่เอง ตัวเลย ความเป็นจริงเป็นอย่างนี้ (ร. 611) เบญจขันธ์ ๕ รูปขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขาร ขันธ์ วิญญาณขันธ์ ขันธ์มีเท่าใด ถิฏฐิพฤติชาติเหล่า ย่อมเป็น อนิจจา ทุกข์ ทั้งนั้น แล้วก็ไม่ใช่ตัวด้วย ธรรมที่ทำให้เป็นขันธ์ เหล่านั้น ดงธรรมที่ทำให้เป็นขันธ์เหล่านั้นทุกขันธ์ไป ทุกกาย ไป ก็ไม่ใช่อีกเหมือนกัน ได้ชื่อว่าเป็นทุกข์ แล้วไม่ใช่ตัวด้วย เมื่อรู้จักว่ามิเท็งมิใช่ตัวละก็ ต้องปล่อยปล่อยปลดนี้เป็นชันๆ ไป (ร. 323) ต้องปล่อยอุปาทานทั้งในกายมนุษย์ กายทิพย์ กายรูป พรหม กายอุปพรหม ต้องพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงแห่ง เบญจขันธ์ ดังกล่าวมานั้นด้วยกรรมายจึงเป็นวิบาสนา วิชฌา อนจะเป็นทางให้สุดได้ (ร. 27) นอกจากนี้ ยังคงมีเนื้อความอีกตอนหนึ่งในคัมภีร์ธรร มกาถรชี้เนื้อเดียวกัน เป็น คำสอนให้ดำรงอยู่ด้วยความหนาในขันธ์ 5 ดังนี้ ชวล ศิขิณา คฤปุตฺร สุข-อรสุปลคริอ-ปรุษิทส อย อนุธรรม โภกิ ย รุโอ นิวิริทธโโล วิหเราะ เวทนา-สุข-ทุกข-วิญญา ณวิริฺทธ-พุทธโล วิหเรร โสโร อนิวิริฺทธ-พุทธฺโล วิหรต รุโ อ ปรียฺยนที เวลเน สกล สุขา วิญฺญา นิวิริฺทธ-พุทธโล วิหรต วิธาน ปรียฺยนที