แนวคิดเกี่ยวกับการทำบุญและการฟังธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 228/442

ประโยค - อภิธัมมัตถสังคหบาลี และอภิธัมมัตถวิภาวีนีฎีกา - หน้าที่ 228 วิธีแห่งการลุกรับและนำอาสนะมาให้ ชื่อว่าอปจายนะ (ความประพฤติ อ่อนน้อม)ฯ เจตนาที่ช่วยทำกิจนั้น ๆ ด้วยอัธยาศัยตามที่กล่าวแล้ว แก่ผู้เจริญด้วยวัยและคุณเหล่านั้นนั่นแลและแก่เหล่าชนผู้เจ็บไข้ ชื่อว่า เวยยาวัจจะ (ความช่วยขวนขวาย) ฯ เจตนาหวังให้บุญซึ่งเกิดใน สันดานของตน เป็นประโยชน์ทั่วไปกับชนเหล่าอื่น ชื่อว่าปัตติทานะ (การให้ส่วนบุญ) ฯ เจตนาที่พลอยยินดียิ่งนัก ซึ่งบุญที่คนเหล่าอื่นให้ แล้ว หรือไม่ได้ให้ก็ตาม ด้วยจิตที่พรากจากมลทินคือความตระหนี้ ชื่อว่าปัตตานุโมทนา (การอนุโมทนาส่วนบุญ) ฯ เจตนาที่รับฟังข้อแนะ นำสิ่งที่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ด้วยอัธยาศัยที่ไม่เศร้าหมอง ซึ่งเป็นไป ด้วยอำนาจการแผ่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ตนหรือแก่ชนเหล่าอื่นอย่างนี้ว่า "เราสดับธรรมนี้อย่างนี้แล้ว ปฏิบัติอยู่โดยนัยดังที่ท่านกล่าวแล้วใน ธรรมนั้น จักเป็นผู้มีส่วนแห่งคุณวิเศษ ทั้งที่เป็นโลกิยะและโลกุตตระ หรือว่าเราเป็นผู้สดับมากแล้ว จักอนุเคราะห์แก่ชนเหล่าอื่น ด้วยกิจมี การแสดงธรรมเป็นต้น " ดังนี้ ชื่อว่าธัมมัสสวนะ (การฟังธรรม) ฯ ถึงแม้เจตนาที่รับฟังวิชาที่หาโทษมิได้เป็นต้น ท่านก็สงเคราะห์เข้าใน การฟังธรรมนี้เหมือนกันฯ เจตนาแนะนำสิ่งที่เป็นประโยชน์เกื้อกูล โดยความใฝ่ใจที่แยบคาย เพราะเป็นผู้ไม่เพ่งอามิสมีลาภสักการะเป็นต้น ชื่อว่าธัมมเทสนา (คือการแสดงธรรม)ฯ ถึงแม้เจตนาชี้แจงวิชาที่ หาโทษมิได้เป็นต้น ย่อมถึงการสงเคราะห์เข้าในการแสดงธรรมนี้ เหมือนกันฯ การทำความเห็นให้ตรง ด้วยอำนาจความเห็นถูกที่เป็นไป โดยนัยเป็นต้นว่า "ผลทานที่ให้แล้วมีอยู่" ดังนี้ ชื่อว่าทิฏฐิชุกรรม