ความกำหนัดและอวิชชาในอภิธัมมัตถสังคหบาลี : หน้า 319/442

ประโยค - อภิธัมมัตถสังคหบาลี และอภิธัมมัตถวิภาวีนีฎีกา - หน้าที่ 319 ด้วยอำนาจความพอใจในรูปภพและอรูปภพ ชื่อว่าภวาสวะ ได้แก่ความ ติดใจในฌานฯ ความกำหนัด เฉพาะที่สหรคตด้วยสัสสตทิฏฐิ ท่าน สงเคราะห์ลงในภวาสวะนี้เหมือนกันฯ บรรดาราคะ ๓ อย่าง ตามที่ กล่าวแล้วนั้น ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจ (ในรูปภพและ อรูปภพ) ที่ ๑ ชื่อว่าความกำหนัด (เป็นไป) ในอุปบัติภพ ความกำหนัด (คือความติดใจในฌาน) ที่ ๒ ชื่อว่าความกำหนัด (ที่เป็นไป) ในกรรมภพ ความกำหนัด (ที่สหรคตด้วยสัสสตทิฏฐิ) ที่ ๓ ชื่อว่าความกำหนัดที่สหรคตด้วยภวทิฏฐิ ฯ ทิฏฐิ ๖๒ อย่าง ชื่อว่าทิฏฐาสวะฯ ความไม่รู้ในฐานะ ๔ คือ ในสัจจะ ๔ มีทุกข์ เป็นต้น ในส่วนสุดเบื้องต้น ในส่วนสุดเบื้องปลาย ทั้งในส่วนสุด เบื้องต้นและเบื้องปลาย และในปฏิจจสมุปบาท ชื่อว่าอวิชชาสวะ ฯ [อธิบายโอฆะกิเลสดุจห้วงน้ำ ห้วงน้ำ ท่านเรียกว่า โอฆะ เพราะท่วมทับ (สัตว์) แล้วพัดไป หรือเพราะให้จมลง คือเพราะทำให้อยู่ภายใต้แล้วพัดไป ได้แก่เพราะ ให้จมดิ่งลงฯ ก็ธรรมมีโลภะเป็นต้นเหล่านี้ ครอบงำนำสัตว์ทั้งหลาย ไป (ครอบงำห้ำหั่นสัตว์ทั้งหลาย) คือเป็นเหมือนให้สัตว์ทั้งหลายจมลง ในวัฏฏะ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่าโอฆะ เพราะเป็นเช่นกับห้วงน้ำฯ ก็ ในโอฆนิเทศนี้ อาสวะนั่นแล ท่านเรียกว่า โอฆะ เพราะมีอรรถ ตามที่กล่าวแล้วฯ (อธิบายโยคะ คันถะ และอุปาทาน] ธรรมที่กล่าวแล้วในหนหลังนั่นแล ชื่อว่าโยคะ เพราะอรรถว่า